Όσοι ήταν δίπλα μου.

Ήρθε η ώρα να φύγω για το απέναντι νησί.

Η οικογένεια είχε ήδη μεταφερθεί.

Μια βάρκα με λίγες θέσεις, το μέσο μεταφοράς στη νέα ζωή.

Ανάμεσα στους τόσους φίλους, έπρεπε να διαλέξω αυτούς που θα με ακολουθήσουν.

Έψαχνα ένα κριτήριο, ένα παράγοντα, έναν αλγόριθμο επιλογής.

Βρέθηκε:

«Όσοι  με βοηθούν να μην παίρνω τη ζωή στα σοβαρά».

 Ξεκίνησε η επιβίβαση.

Ξεκίνησε ο αποχαιρετισμός. Αγκάλιασα και ευχαρίστησα, κάθε κάτοικο του νησιού που θα άφηνα πίσω μου.

Άφησα στο τέλος εσένα.

 Έκανες ένα βήμα μπροστά.  Έβαλα τα χέρια μου ως εμπόδιο.

«Προδότη», φώναξες.

Έσκυψα το κεφάλι.  «Την επόμενη φορά», ψέλλισα.

Όταν ο αλγόριθμός θα είναι:

«Όσοι ήταν πλάι μου».

Αυτά τα κόκκινα φανάρια...

 Χθες, 23:00.

Μέσα στο αυτοκίνητο, παρέα με τις σκέψεις.

Χιλιάδες δαίμονες, μέσα σ’ ένα  Reunalt.

Έξαφνα, ένας ήλιος ξεπροβάλει από τις κουρτίνες του προπορευόμενου λεωφορείου.

Ένα κορίτσι (δεκαεννιά Μαΐων - πάντως σίγουρα μήνα της

άνοιξης), μου έστελνε φιλάκια.

Ένα τεράστιο χαμόγελο μου, ως απάντηση.

Το αυτοκίνητο έγινε ένας τεράστιος αγρός από ηλιοτρόπια.

Αισιοδοξία και ανεμελιά, χωρίς ζώνες ασφαλείας, στα πίσω καθίσματα.

Ακολουθούσα το λεωφορείου του πόθου.

Έξαφνα, χαλάζι στον αγρό.

Οι συνεπιβάτες των πίσω καθισμάτων, άνοιξαν τις πόρτες και έφυγαν.

Οι δαίμονες, γύρισαν.

Στεκόμουν, μπροστά σ’ ένα κόκκινο φανάρι.

O δρόμος κατάπιε το κορίτσι.

Η πρώτη μου τσόντα.

Ήταν τότε που ασπρόμαυρη δραματική ταινία με την Λάσκαρη, θεωρούνταν απαγορευμένη για παιδιά.

Τότε που τα βίντεο δεν ήταν τόσο διαδεδομένα και υπήρχαν εικονογραφημένα πορνοπεριοδικά.

Μια τέτοια εποχή αποφασίζει η μάνα μου να πάει με τον αδερφό μου Θεσσαλονίκη.

 Μόνος στο σπίτι.

Η γιαγιά δεν υπολογίζεται. Διακριτική, με αργό περπάτημα και με λατρεία στον ύπνο.

Το βίντεο, σκεπασμένο με πετσετάκι  όμοιο με αυτό της τηλεόρασης, ήταν πρόσφατο απόκτημα με γραμμάτια.

Αφού αποχαιρέτησα μάνα και αδερφό, ανεβαίνω στο video club της πλατείας (μια  10’ απόσταση από το πατρικό).

Αναψοκοκκινισμένος από την προσμονή και την ντροπή ψελλίζω στον ιδιοκτήτη: «Μια τσόντα».

Άνετος εκείνος, εξυπηρετικότατος με ρωτάει: «Ελληνική, ξένη;»

Εγώ: «Οτιδήποτε».

Παίρνω την ταινία και τρέχω προς το σπίτι.

 Η γιαγιά στην κουζίνα κ εγώ εξοπλισμένος με χαρτομάντιλα στο σαλόνι.

Βάζω την κασέτα (δεν υπάρχει υπονοούμενο, οι συνομήλικοι μου καταλαβαίνουν το όρο «κασέτα») και περιμένω.

Η οθόνη της τηλεόρασης προβάλει σε μαύρο φόντο μια άσπρη γραμμή. Το «τρέχω προς τα εμπρός» το ίδιο.

Βάζω παπούτσια και απογοητευμένος φτάνω πάλι στην πλατεία.

Απευθύνομαι στον ίδιο κύριο που με εξυπηρέτησε: «Δεν παίζει. Είναι χαλασμένη».

Αυτός χαμογελώντας υποχθόνια: « Είναι χαλασμένη ή δεν σου άρεσε».

Τελικά η πρώτη μου πορνοταινία ήταν ελληνική (στήριξα την ελληνική παραγωγή και εργασία) με εξωτερικά γυρίσματα σε παραλίες, κλαμπ.

 Υπερπαραγωγή.

Ποτέ ταβέρνα την Κυριακή

Ταβέρνα, με τη μυρωδιά της οικογένειας που αποφάσισε να καθυστέρηση την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, παρόλη την προτροπή για άμεση καταβολή.

Παιδιά να τρέχουν, κυνηγώντας την πρόσκαιρη ευτυχία της Κυριακής.                        
Λίγο πριν από το μεροκάματο της καθημερινότητας, γέλια, συζητήσεις κ  εσκεμμένη λήθη. 

Ταγιέρ και κουστούμια, ένα νούμερο μικρότερα από γάμους βαπτίσεις συγγενών, περασμένης δεκαετίας.

Μεθυσμένοι από το κεμπάπ κ το χύμα κρασί.  

Ανασκαφές με οδοντογλυφίδα, για την ανακάλυψη της χοιρινής ατλαντίδας. 

10 και 20 cent ως ελάχιστο ευχαριστώ στο επιτακτικό "Ακούω, τι θα πάρετε".

Δίωρη απόδειξη ευτυχίας χωρίς απόδειξη πληρωμής.

Μετά από λίγο ξέρασα. 

Κ δεν έφταιγε το υπέροχο φαγητό.

Γυναίκα vs Άνδρας

Υπάρχουν γυναίκες που μας βοηθάνε να αντιληφθούμε καλύτερα, γιατί γεννηθήκαμε άντρες.