Εγκλωβισμένοι σε κοινωνικές νόρμες κ σχέσεις.
Βολεμένοι μετά από τόσο αγώνα.
Με ένα σημαντικό κατόρθωμα:
Σημαντικοί για τους άλλους. Ασήμαντοι για τους ίδιους.
Αντάλλαξαν το πρώτο τους μήνυμα πριν από δυο καλοκαίρια.
Διστακτικά στην αρχή, χωρίς καμιά ντροπή στην πορεία.
Για τον Καστοριάδη στην αρχή, για το αν τα καταπίνει στην
πορεία.
Ώρες ατελείωτες πάνω σε μια οθόνη κινητού.
Μακριά από τα βλέμματα των δικών τους.
Κρυφά.
Στο γυμναστήριο, στη δουλεία, στο μπάνιο, στο δρόμο, στο
αυτοκίνητο.
Για να μη γίνουν αντιληπτοί.
Ίσως κ να τους είχαν αντιληφθεί, αλλά τους άφηναν γιατί
φοβόντουσαν μη τους χάσουν.
Παρ’ όλη την πίεση του δεν ήθελε να τον συναντήσει.
Όλα μέσα από μια πλατφόρμα επικοινωνίας.
Τα πλήκτρα αφής του κινητού τα πλήκτρα του κορμιού τους.
Ακόμα κ όταν τυχαία
έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον
δεν αντάλλαζαν κουβέντα, βλέμματα.
Ξένοι δια ζώσης. Εραστές στο inbox.
Της πηδούσε το μυαλό. Του πηδούσε την ψυχολογία.
Ερωτόλογα, τραγούδια, καυγάδες, πείσματα.
Κατάφεραν το ακατόρθωτο.
Να ζήσουν τον έρωτα λες και ήταν δεκαέξι ενώ ήταν γύρω στα
πενήντα.
Ένας έρωτας μακριά από αρρώστιες, οικονομικές κ
επαγγελματικές δυσκολίες.
Μακριά από την τριβή της καθημερινότητας.
Ποτέ Δευτέρες στη σχέση. Μόνο Κυριακές.
Χωρίς περιττά κιλά κ χαλάρωση.
Χωρίς κακό γούστο κ δυσάρεστες οσμές.
Χωρίς αχτένιστα μαλλιά.
Ένα ουτοπικά ιδανικός έρωτας.
Μέχρι που ένα μήνυμα της δε διαβάστηκε ποτέ.
Όπως κ όλα τα άλλα που ακολούθησαν.
Ήταν ο σύζυγός της που μια μέρα τον παρακάλεσε να μην της
ξαναστείλει.
Το σεβάστηκε.
Αρχικά.
Ξαφνικά η ζωή έγινε δυσβάσταχτη.
Σα να μη μπορούσε να γευτεί ποτέ ζάχαρη.
Σα να κάθεται στην αμμουδιά κ να του απαγορεύεται να
κολυμπήσει.
Κ αποφάσισε να βουτήξει μέσα της.
«Αν θέλεις να μηδενίσεις τη ζωή σου κ να τερματίσεις τους
συμβιβασμούς, σε περιμένω»
Δεν πήρε απάντηση.
Απλά την κατάλληλη ώρα την είδε μπροστά του με μια βαλίτσα
οργασμούς.
Τη φίλησε κ της είπε: «Μόλις ξαναγεννηθήκαμε».
Κ φρόντισαν αυτός ο έρωτας να μην ενηλικιωθεί ποτέ….
