Ένας ήλιος που δε δύει ποτέ.

Όση ώρα περιμένω να ξεπλύνεις την αρμύρα της θάλασσας,

που τόσο ζηλεύω,

αναπολώ τα καλοκαίρια μαζί σου.

Χωρίς παρέες. Μόνο εγώ κ εσύ.

Ένδειξη του πόσο απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλον,

χωρίς η λέξη βαριέμαι να συμπεριλαμβάνεται στις προτάσεις μας.

Όση ώρα περιμένω να απαλλαχτείς από τις άσχημες συμπεριφορές της καθημερινότητάς μου,

αναπολώ τη στοργική σου κατανόηση, τη σιωπή σου κ το αγκάλιασμά σου.

Ένδειξη πως στο παραμύθι μας υπάρχει δράκος κ είμαι εγώ.

Όση ώρα περιμένω να βάλεις την κρέμα σώματος,

αναπολώ τις μυρωδιές των λέξεων σου «αγάπη μου είμαι μαζί σου μην απομακρύνεσαι με τη βάρκα των μαύρων σκέψεων σου»

Ένδειξη πως δεν τραβάω κουπί μόνος μου, πια.

Όση ώρα περιμένω να ντύσεις τους αξιοθαύμαστους τρόπους σου με το φίνο ένδυμα που τους αρμόζει,

αναπολώ τη στιγμή που τους κουρελιάζεις για να γίνεις η ηδονή μου.

Ένδειξη πως στον έρωτά σου δε υπάρχουν πρέπει μόνο μπορούμε.

Όση ώρα κ να περάσει δε θα νυχτώσει ποτέ για εμάς….

Ένδειξη πως είσαι ο μοναδικός ήλιος που δε δύει ποτέ.

Ένας έρωτας που δεν πρόλαβε να ενηλικιωθεί....

Εγκλωβισμένοι σε κοινωνικές νόρμες κ σχέσεις.

Βολεμένοι μετά από τόσο αγώνα.

Με ένα σημαντικό κατόρθωμα:

Σημαντικοί για τους άλλους. Ασήμαντοι για τους ίδιους.

Αντάλλαξαν το πρώτο τους μήνυμα πριν από δυο καλοκαίρια.

Διστακτικά στην αρχή,  χωρίς καμιά ντροπή στην πορεία.

Για τον Καστοριάδη στην αρχή, για το αν τα καταπίνει στην πορεία.

Ώρες ατελείωτες πάνω σε μια οθόνη κινητού.

Μακριά από τα βλέμματα των δικών τους.

Κρυφά.

Στο γυμναστήριο, στη δουλεία, στο μπάνιο, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο.

Για να μη γίνουν αντιληπτοί.

Ίσως κ να τους είχαν αντιληφθεί, αλλά τους άφηναν γιατί φοβόντουσαν μη τους χάσουν.

Παρ' όλη την πίεση του δεν ήθελε να τον συναντήσει.

Όλα μέσα από μια πλατφόρμα επικοινωνίας.

Τα πλήκτρα αφής του κινητού τα πλήκτρα του κορμιού τους.

Ακόμα κ όταν τυχαία έπεφταν ο ένας  πάνω στον άλλον δεν αντάλλαζαν κουβέντα, βλέμματα.

Ξένοι δια ζώσης. Εραστές στο inbox.

Της πηδούσε το μυαλό. Του πηδούσε την ψυχολογία.

Ερωτόλογα, τραγούδια, καυγάδες, πείσματα.

Κατάφεραν το ακατόρθωτο.

Να ζήσουν τον έρωτα λες και ήταν δεκαέξι ενώ ήταν γύρω στα πενήντα.

Ένας έρωτας μακριά από αρρώστιες, οικονομικές κ επαγγελματικές δυσκολίες.

Μακριά από την τριβή της καθημερινότητας.

Ποτέ Δευτέρες στη σχέση. Μόνο Κυριακές.

Χωρίς περιττά κιλά κ χαλάρωση.

Χωρίς κακό γούστο κ δυσάρεστες οσμές.

Χωρίς αχτένιστα μαλλιά.

Ένας ουτοπικά ιδανικός έρωτας.

Μέχρι που ένα μήνυμα του δε διαβάστηκε.

Όπως κ όλα τα άλλα που ακολούθησαν.

Ήταν ο σύζυγός της που μια μέρα του έστειλε προσωπικό μήνυμα:

«Σας ευχαριστώ που ήσασταν δίπλα της αυτά τα δυο χρόνια. Από την ημέρα ο καρκίνος μπήκε στη ζωή της,  μπήκατε κ εσείς. Οι διάλογοί σας ήταν το καλύτερο παυσίπονο. Η αισιοδοξία της. Η ξέγνοιαστη ζωή της.

 Ένας έρωτας στα δεκαέξι, που δεν πρόλαβε να γίνει δεκαοχτώ».