Παρακολουθώντας τα ανίψια μου, αναζητώ στη μνήμη μου την
δική μου αθωότητα.
Καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι ποτέ δεν ήμουν αθώος.
Όπως τότε που έπαιρνα, κρυφά, χρήματα από το πορτοφόλι της μάνας
μου και αγόραζα ένα ακόμα παγωτό.
Όπως τότε που την εκβίαζα συναισθηματικά («αν ζούσε ο
μπαμπάς θα μου το έπαιρνε») για να αγοράσω καινούργιο ποδήλατο.
Όπως τότε που κάθε φορά που με κυνηγούσε με την ξύλινη κουτάλα έτρεχα στο
μπαλκόνι και φώναζα βοήθεια.
Όπως τότε που έλυσα το μαγιό μιας 12χρονής συνομήλικης μου και
αντίκρισα έκπληκτος την τριχωτή ήβη της.
Όπως τότε που διάβαζα
λαθραία στο περίπτερο το «Ταρατατά».
Όπως τότε που έλεγα ότι πέρασα όλα τα μαθήματα στην
εξεταστική.
Όπως τότε «επενδύστε
άφοβα».
Όπως τώρα στο «όλα βαίνουν καλώς» στην ζωή μου
