Νιάτα μου.

Γύρω στις εννιά το βράδυ κ μετά από παρακολούθηση «δύσκολων» μαθημάτων (λογιστικές, στατιστικές, Κοινωνική Οικονομική ΙΙΙ- Ράπτης όσοι σπούδαζαν στο Οικονομικό ξέρουν) μαζευόμασταν σε σπίτι που διέθετε  έγχρωμη τηλεόραση (εγώ είχα προίκα μια ασπρόμαυρη που άνοιγε μετά από 2 λεπτά γιατί έπρεπε  να  ζεσταθούν οι λάμπες της) για να παρακολουθήσουμε τα αγαπημένα μας σήριαλ  (Τρεις χάριτες, Απαράδεκτους, Λαζόπουλο κ Αναστασία μετέπειτα).
Αν είχαμε χρήματα  (την πρώτη εβδομάδα που λαμβάναμε το επίδομα του δεκαπενθήμερου)  παραγγέλναμε πίτσα (πληρώναμε δια τα άτομα που ήμασταν παρέα), αλλιώς περιμέναμε να έρθουν τα μεσάνυχτα (την δεύτερη εβδομάδα) για να «βγουν»  τα κουλούρια στο φούρνο πίσω από την Παναγία Δεξιά.
Καθ’ όλη  τη διάρκεια  της μάζωξης  γελούσαμε με τις ατάκες των πρωταγωνιστών, τις οποίες επαναλαμβάναμε την επομένη («πάμε πλατεία;», «τι έγινε ρε παιδιά;» «Φοβερό!!!», «την Παπαρήγα την καλή») σχολιάζαμε τις διαφημίσεις , ξεφυλλίζαμε το Κλικ κ το Max, παίζαμε τάβλι κάποιοι, κάποιος προσπαθούσε να μάθει κιθάρα κ πάντα υπήρχε ένας που  έβριζε γιατί όλο αυτός σηκώνονταν για να πατήσει το κουμπί του θυροτηλέφωνου, ώστε  προστεθούν κ άλλα άτομα στην παρέα.
Χωρίς τηλέφωνα, internet κ social.
Με αφορμή ένα σήριαλ, ένα τηλεοπτικό κανάλι είχε σχηματιστεί  ένα κανάλι ξέγνοιαστης διασκέδασης κ επικοινωνίας.
Φοιτητικά χρόνια μου. Φίλοι μου. Νιάτα μου. Μega μου.