To κείμενο αυτό γράφεται πάνω σε έναν πραγματικά ακριβό γωνιακό
καναπέ, με τη βοήθεια ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή που επιλέχθηκε με βάση το
σχέδιο και το όνομα του.
Θερμοκρασία δωματίου 25 βαθμοί κελσίου.
Έχει ως σκοπό την πλήρη αποδοχή, εύνοια και θαυμασμό του
αναγνώστη προς την ευαισθησία κ έγνοια του συντάκτη.
Θύματα της υπόθεσης, οι πρόσφυγες και γενικά κάθε αδικημένη
ομάδα ανθρώπων που καπηλεύεται από εμένα τον κυνηγό των likes κ της επιβεβαίωσης.
Ακούω για άτομα που σιωπηλά θέλουν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες στα σπίτια τους και να
τους παρέχουν ουσιαστική βοήθεια πέρα από ένα δοσμένο ζευγάρι μπότες που δεν φοριούνται
πλέον γιατί δεν είναι στη μόδα.
Για άτομα που στέκονται δίπλα τους, ανταλλάσουν απόψεις,
χαμογελούν και τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη.
Για άτομα που προσφέρουν συμπαράσταση και ψυχολογική στήριξη αντί για ένα γάλα μακράς διαρκείας.
Κ όλα αυτά φαντάζουν τόσο ακατόρθωτα, τόσο έξω από μένα
και τον τρόπο που έχω επιλέξει να ζω.
Είναι πολύ εύκολο να γράψω «αν κλείνουν οι άλλοι τα σύνορα,
εμείς ανοίγουμε τις αγκαλιές μας» και πόσο δύσκολο να το κάνω πράξη.
Να είμαι εκεί, όπως θα ήθελα να ήταν οι άλλοι για μένα.
Συνειδητοποιώντας ότι πλέον εύκολα το δάπεδο γρανίτης μπορεί
να αντικατασταθεί από λάσπη και ο τοίχος σε off white απόχρωση από καραβόπανο, βάζω
τέλος στην κατάθεση της ευαισθησίας μου
ικανοποιημένος για την προσφορά μου.
Κ περιμένω να έρθει το αύριο για να παραλάβω τα καινούργια
μου dark Havana γυαλιά οράσεως.
Εύχομαι να δω τη ζωή με άλλο μάτι.
