1989

Στο ΚΤΕΛ Κοζάνης για Θεσσαλονίκη, φορώντας μαύρο παπούτσι με άσπρη μπουρνουζέ κάλτσα, άρωμα-spray Axe κ βρακί λευκό Μινέρβα, αγοράζω ένα περιοδικό με εξώφυλλο την Grace Jones. 
Εκεί διαβάζω για πρώτη φορά για έναν σχεδιαστή με το όνομα Moschino κ με εντυπωσιάζει το χρώμα της συσκευασίας ενός αρώματος (Fahrenheit). 
Στον επόμενο χρόνο η μπουρνουζέ κάλτσα με τις δύο μαύρες ρακέτες στο τελείωμα έγινε μαύρη κ το βρακί μποξεράκι από τον Parthenis.
Ένα φούτερ Moschino από τον Χιονίδη (σε ημιόροφο τότε) κ ένα άρωμα Dior (από τον Μπέζα) αγοράστηκαν κ πολυφορέθηκαν, ένας espresso αντικατέστησε το φραπέ γλυκό με γάλα (ή παγωτό όταν έρεε το επίδομα της μαμάς) κ οι πένες πέστο πήραν τη θέση των μακαρονιών με κιμά.
Κάπως έτσι βούτηξα στα βαθιά του lifestyle με μπρατζάκια το Κλικ κ το Nitro.
Τα τελευταία "μνημονιώδη" χρόνια αναγκάστηκα να βγω στην ακτή κ να κοιτάζω τη θάλασσα από μακριά...

1987

1987

Ήμουν πρώτη λυκείου.

Η μοναδική μας διέξοδος από το άγχος των διαγωνισμάτων κ της ακμής,  ήταν  τα ηλεκτρονικά  παιχνίδια καθώς κ τα εικονογραφημένα πορνοπεριοδικά.

Μετά το φροντιστήριο ή το σχολείο (όταν ήμασταν απογευματινοί) κατευθυνόμασταν στην πλατεία και κατεβαίναμε τις σκάλες που οδηγούσαν στην υπέρμετρη ηδονή.

Στο «Μπαράζ».

Βάζαμε στη σχισμή το εικοσάρικο (νόμισμα της εποχής) και το ταξίδι ξεκινούσε.

Πατώντας τα κατάλληλα πλήκτρα κ με τη βοήθεια του μοχλού φτάναμε στην κορύφωση: στο top 3 αυτών με το καλύτερο σκορ.

Εκεί γράφαμε το όνομα ή ψευδώνυμό  μας (Γκάλης 71) κ το επιδεικνύαμε στους υπόλοιπους.

Φυσικά για να αγγίξουμε αυτό  το σημείο-καταξίωσης  είχαμε κλέψει πολλά εικοσάρικα από το πορτοφόλι της μαμάς, που μερικές φορές μας περίμενε στην είσοδο του μαγαζιού, όταν χάναμε την αίσθηση του χρόνου.

 Η είσοδος απαγορεύονταν για «Κάτω των 18» αλλά μας άρεζε να ζούμε στα όρια της αγνής- παρανομίας.

Το πρόβλημα σε μένα ήταν πως μικροέδειχνα για την ηλικία μου (κάτι που τώρα είναι προσόν) το οποίο διογκώνονταν κ  από την συμπεριφορά μου.

 Ένας ήσυχος, ντροπαλός , χαμηλών τόνων, φλώρος.

Μια μέρα όμως, για έναν λόγο  που δεν έχω διευκρινίσει ακόμη, ξύπνησαν μέσα μου ο Καραϊσκάκης μαζί με τον Ζαμπέτα κ τον Θανάση  Παπαδόπουλο  από τον «Νόμο 4000».

Εκεί που περίμενα τη σειρά μου για να χαθώ στον κόσμο του “PackLand”  έρχεται ένας νεαρός (εργαζόμενος στο κατάστημα ηλεκτρονικών  παιχνιδιών) και μου λέει δείχνοντας τον υπεύθυνο: «Πήγαινε, θέλει να σου πει κάτι».

-Αν με θέλει, ας έρθει αυτός εδώ, απάντησα όλο (άγνωστη για μένα) μαγκιά.

Φυσικά κ ήρθε κ φυσικά εκδιώχθηκα από το ναό της εφηβικής απόλαυσης.

Μετά έγινα δεκαοχτώ, ξεκίνησε η φοιτητική ζωή, γνώρισα τον έρωτα κ αδιαφορούσα για τα πολύχρωμα φαντασματάκια.

Με τον υπεύθυνο είμαστε πλέον φίλοι, απολαμβάνουμε τον καφέ μας, αναπολώντας την εποχή που ένα εικοσάρικο μας έδινε τόση ευτυχία.

Ο Ιδανικός

Το μπλε κουστούμι τον έκανε ακόμη πιο γοητευτικό στα μάτια της.
Κουρεμένος, ξυρισμένος, με μια νότα αρώματος που ενίσχυε την αρρενωπότητα.
Με σίγουρο περπάτημα κ πάντα με ένα έμφυτο καμάρι.
Βλέμμα που εντόπιζε από μακριά αυτό που επιθυμούσε.
Ο λόγος του μεστός και επίκαιρος, μιλούσε στην καρδιά της.
Κοινωνικός και καθόλου σνομπ. Χαιρετούσε τους πάντες. Τους χτυπούσε φιλικά στην πλάτη. Έβρισκε πάντα μια καλή κουβέντα για όλους.
Κ πάντα τόσο γενναιόδωρος. Δεν άφηνε κανένα να πληρώσει.
Τον θαύμαζε. Τον ήθελε.
Κάθε Σάββατο λαϊκή. Έτοιμος οικογενειάρχης.
Κάθε Κυριακή εκκλησία. Δε φαντάζονταν πως έκρυβε μέσα του τόσο ήθος κ πίστη.
Ο γαμπρός που ήθελε η μητέρα της.
Ένας ιδανικός σύντροφος/σύζυγος.

Δεν είχε μάθει ακόμη πως ήταν υποψήφιος….