Πίνακας του Τσαρούχη

Μέσα της δεκαετίας του ΄90  (κ νωρίτερα), αρχές  Ιουλίου,  Σάββατο βράδυ, κάπου κοντά στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.

Με τον ιδρώτα να κυλάει από την (χωρίς trimming-τότε) (α)μασχάλη, μια coca  cola regular (τα light προϊόντα πήραν τη θέση που τους αξίζει, στα ράφια, πολύ αργότερα) να σβήνει τη δίψα κ να την επαναφέρει, με ένα αναλογικό (δε θα μπορούσε να  είναι κάτι άλλο έτσι κ αλλιώς) μαύρο ραδιοκασετόφωνο Philips να παίζει ελληνικά κ να με συντροφεύει, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να συγκεντρωθώ πάνω σε ένα βιβλίο (κάτι σε) λογιστικής, ώστε  επιτέλους να πραγματοποιήσω το όνειρο της μάνας μου.

Φωνές ακούγονταν από το στενό-παρέες έτοιμες να απολαύσουν τη μπύρα τους στο Μύλο-εγώ να προσπαθώ να με πείσω πως θα αποσβέσω κάποτε αυτή τη χαμένη βραδιά κ ένα τραγούδι να με σηκώνει από τον καναπέ (η διαδρομή μελέτης ήταν η εξής: γραφείο, καναπές, πάτωμα, κρεβάτι).

 Γύρισα (οι παλιότεροι αντιλαμβάνεστε τη συγκεκριμένη ενέργεια)  το volume στο τέρμα και άρχισα να τραγουδάω

 «…κ έγινε το Σαββατόβραδο ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά….»

 Κ κάπως έτσι, μετά από λίγους μήνες,  ένας  πάπυρος  που κόστισε λίγο λιγότερο από έναν πίνακα του Τσαρούχη, μπήκε σε κορνίζα.

Καλοκαίρια χωρίς βροχές

Κυριακή πρωί, με ένα backpack κ περισσή  χαρά, παίρναμε το αστικό για το Κτελ Χαλκιδικής.
Αν υπήρχαν χρήματα, επιλέγαμε περιοχές όπως Καλλιθέα ή Χανιώτη, αλλιώς παραλίες της Καλλικράτειας ή των Μουδανιών με φοιτητικό εισιτήριο συμβατό με τα άσχημα οικονομικά μας.
Στρώναμε τις πετσέτες (αυτές του μπάνιου) στην άμμο, μοιραζόμασταν ένα αντηλιακό δείγμα από το Max ή το Κλικ και ξεκινούσε η απόλυτη διασκέδαση.
Για να καλμάρουμε τις ενοχές, είχαμε μαζί μας και το βιβλίο από το μάθημα που θα εξεταζόμασταν στις αρχές της εβδομάδας, το οποίο δεν έβγαινε ποτέ από το σάκο.
Το μεσημέρι ικανοποιούσαμε την πείνα μας με σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το σπίτι, ενώ τη δίψα μας με νερά που είχαν καταψυχθεί  για ένα 24ώρο.
Με την άμμο και την αλμύρα στο σώμα και στα μαλλιά επιστρέφαμε στο σπίτι, κάναμε ένα ντουζ  και απολαμβάναμε την  κρέπα στις πεζούλες της  Ναυαρίνου .
Εκεί  αποφασίζαμε να δώσουμε το μάθημα το Σεπτέμβριο.
Τότε που θα άρχιζαν οι βροχές.