π

Αν έκανα ποτέ τατουάζ θα ήταν ένα γράμμα.
Λίγο πιο πάνω από το μπράτσο.
Εκεί ακριβώς που μου έκαναν το εμβόλιο της βατσίνας.

Ένα Α. Για όλα τα “Από αύριο" που έχω πει κ με άφησαν στάσιμο σήμερα.
Ένα Β. Για όλους του “Βαθμούς" που κυνηγούσα. Ένα άριστα στον έλεγχο, στο sex, στη συμπεριφορά ως σύζυγος, εραστής, γιος, γαμπρός, φίλος, συνεργάτης.
Ένα Γ. Για όλα τα “Γιατί σε μένα”. Λες κ ήμουν το αλεξικέραυνο για όλες τις ατυχίες, αρρώστιες. Μέχρι που ήρθε ο καρκίνος στη ζωή μου κ δεν είπα “γιατί” αλλά  “πως θα αγωνιστώ”.
Ένα Δ. Γι' αυτόν το “Διάολο” που με έσπρωχνε στο λογικό διαχειρισμό αντί στην απόλαυση του απωθημένου.
Ένα Ε. Για όλα τα “Έτσι ακριβώς” που δεν τα εννοούσα άλλα υποδήλωναν την επιθυμία αποδοχής από το περιβάλλον.
Ένα Ζ. Για όλα τις χαραγμένες πληγές από τα σπαθιά των διάφορων Ζορό που δεν τους εμπόδισα να με τραυματίσουν κ δεν τους αντιμετώπισα ποτέ.
Ένα Η. Για όλα τα "Ήμουν τελικά ο έρωτας της ζωής σου ή μια πέτρα για να προχωρήσεις στην επόμενη αγάπη σου”.
Ένα Θ. Ένα τεράστιος “Θυμός” για σένα που με χλεύασες χωρίς να σου έχω κάνει τίποτα.
Ένα Ι. Για τον “Ιδρώτα” στο μετωπό μου κάθε φορά που περίμενα ένα αποτέλεσμα.
Ένα Κ. Για το “Και αν” που με παρεμπόδισε από την εκπλήρωση των ονείρων μου.
Ένα Λ. Για τα “Λάθη” μου που αγαπώ κ δεν ήσουν εσύ.
Ένα Μ. Για όλη τη "Μοναξιά" που έγινε δεύτερη φύση μου.
Ένα Ν. Για το “Να ήξερες πόσο σου στάθηκα”.
Ένα Ξ. Που πάντα “Ξύνω τις πληγές μου” κ δεν με αφήνει να προχωρήσω μπροστά.
Ένα Ο. Για “Όλα όσα θα κάνω για εσάς”.
Ένα Ρ. Για όλες τις “Ρηχές θάλασσες που επέλεξα” αντί τα βάθη των ωκεανών.
Ένα Σ. Για τις “Σιωπιές" μου που ουρλιάζουν.
Ένα Τ. Για “Τσιγάρα” που άναψα για να καταπνίξω το άγχος μου.
Ένα Υ. Για τα “Υπομένω" αντί να δρω.
Ένα Φ. Για τη “Φυγή” αγαπημένων προσώπων που θα έρθει.
Ένα Χ. Για όλα τα “Χρήματα” που ξόδεψα για να βρω την ευτυχία.
Ένα Ψ. Για όλα τα “Ψέματα" που λέω στον εαυτό μου.
Ένα Ω. Για τα “Ωχ" των πόνων που θα βιώσω.
Ξέχασα εσκεμμένα ένα Π. Για τον “Πατέρα” που δεν γνώρισα κ  εσκεμμένα κάνω πως δε μου λείπει.

Δεν........αρκεί......

Δεν με ενδιαφέρει τι χρώμα μάτια έχεις

Αρκεί απλά όλα τα βλέμματα σου να είναι για μένα

Δεν με ενδιαφέρει αν αύξησες τα κιλά σου

Αρκεί να μ' αγκαλιάζεις με την ίδια θέρμη 

Δεν με ενδιαφέρουν οι ρυτίδες σου

Αρκεί να μην αποτυπωθούν στο πάθος σου για μένα

Δεν με ενδιαφέρει τι ρούχα φοράς

Αρκεί να θέλεις να απαλλαχτείς από αυτά όταν είμαστε στον ίδιο χώρο

Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος

Αρκεί να μου λες σ’ αγαπώ

Δεν με ενδιαφέρει αν περνάει ο χρόνος

Αρκεί να είμαι μαζί σου

Δεν με ενδιαφέρει αν δεν έχω να πληρώσω

Αρκεί να επενδύεις όλα τα συναισθήματα σου σε μένα

Δεν με ενδιαφέρει αν βρέχει

Αρκεί να μη με κάνεις να δακρύζω από μοναξιά

Αυτά σου έγραφα πριν φύγεις για πάντα

Κ έφυγες

Δεν με ενδιαφέρει αν θέλεις παράλληλες εμπειρίες με άλλους. Μόνο να γυρίσεις

Aν κ δεν μου αρκεί.

επηρεασμένος από την  “Πρόσκληση “ της Oriah Mountain Dreamer

Τέρμα οι τρικυμίες

Είναι ξανθιά, κορμάρα, με χρωματιστούς φακούς επαφής. 30 ετών.

Ήρθε για να χτενίσει μια νύφη στο νησί με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Έχει να κάνει αμέριμνες διακοπές εδώ κ πέντε χρόνια. Τότε που ήταν απλά ζευγάρι με τον άντρα της, πριν γίνει ανυπόφορος κ ζηλιάρης.  Πριν αρχίσει να γίνεται βίαιος.

Στην αρχή η ζήλια του την κολάκευε. Το «ποιος είναι αυτός» κ το «μη φοράς μίνι φούστα» τις εκλάμβανε ως εκφράσεις  αγάπης κ διεκδίκησης.  Η κτητικότητά του ήταν ερεθιστική.

Ακόμα κ τις δυο φορές που τη χαστούκισε τις βάπτισε «άνδρας μέσα στους τόσους φλώρους».  Ήταν κ μικρή. Δεν ήξερε να κρίνει.

Στο πέρασμα των χρόνων κ ειδικότερα στον έγγαμο βίο,  όταν τα κρούσματα ζήλιας πήραν το σχήμα της μελανιάς στο κορμί κ στο πρόσωπό της, άρχισε να κρίνει. Τον εαυτό της. Λίγο η ενοχή που της καλλιεργούσε λίγο η συγνώμη του πνιγμένη στο δάκρυ, πολύ η ελπίδα ότι θα αλλάξει αν έρθει ένα παιδί, την έκαναν υπομονετική.

Το παιδί που ήρθε στη ζωή τους δεν έφερε κ την αλλαγή στο χαρακτήρα του Κώστα. Αντιθέτως έφερε μεγαλύτερες σε έκταση μελανιές.

Συνειδητοποίησε ότι το μελάνωμα στο κορμί ήταν πρόσκαιρο αλλά της ψυχής της τατουάζ. Κ δεν μπορούσε να το καλύψει με τα σύνεργα που κάλυπτε τις πανάδες κ τα σπυράκια των πελατισσών της.

Όλα αυτά σε μια απίστευτη σιωπή. Χωρίς την έκφραση ενός παράπονου, έστω στην αδερφή της.

Ήταν το απόλυτο ευτυχισμένο ζευγάρι έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους. Πόσο ήθελε να τους γκρεμίσει για να δουν όλοι  τις υπερπροσπάθειές της, τον πραγματικό αγώνα επιβίωσης.

Η υπομονή της εξαντλείται. Το αρρωστημένο περιβάλλον δεν είναι κατάλληλο για να μεγαλώσει η μικρή της πριγκίπισσα. Σαν άλλη Βιτάλη ένα χειμωνιάτικο πρωί έφυγε από το σπίτι πιο λογική από ποτέ.

Ο Κώστας μπαίνει σε άδειο σπίτι. Από έπιπλα κ από τους δυο μεγάλους του έρωτες.                          

Τόσες συγνώμες του, μα καμία αποδεχτή. Τόσες απειλές όλες σαν σφαίρες σε αλεξίσφαιρο τζάμι. Έπαψε να φοβάται, αποφάσισε να ζήσει όπως τους αξίζει. Είχε κίνητρο. Ένα ηλιόλουστο αύριο για την κόρη της.

Η Μαρία ανοίγει ένα κομμωτήριο σε προάστιο των Αθηνών.

 Τα χρέη κ ο αθέμιτος ανταγωνισμός δεν στέκονται εμπόδιο στο ταλέντο της στο ψαλίδι. Ο φθόνος των άλλων γυναικών επειδή απλά είναι χωρισμένη κ φοράει λευκό παντελόνι small νούμερο, οι γλοιώδεις ματιές κ συμπεριφορές αντρών την οπλίζουν με μια τεράστια σιδερένια ασπίδα. Πίσω της, προστατευμένη από τα γεμάτα δηλητήριο βέλη κ με δυο τεράστιες ωτοασπίδες, εργάζεται. 

Οι δουλειές μεγαλώνουν. Γίνεται περιζήτητη. Καταξιώνεται με τη μεταφορά του κομμωτηρίου στο Κολωνάκι. Καλή κοινωνία με μεγάλα πορτοφόλια έτοιμα να προσφέρουν το καλύτερο αύριο για τη μικρή Χαρά, τη γαλήνια θάλασσα στο βλέμμα της. Τέρμα οι τρικυμίες.

Δεν προχώρησε όμως μόνο επαγγελματικά αλλά κ προσωπικά.

Ο Απόστολος μαζί με το πρωινό εσπρέσσο φέρνει κ τον έρωτα στην ζωή της.

Όταν ένας άντρας λατρεύει το παιδί μια χωρισμένης γυναίκας αυτομάτως λατρεύεται από την ίδια.

Κ ο Απόστολος το έκανε. Λάτρεψε κ τις δύο. Η στιγμή που σήκωσε τη Χαρά στα χέρια του κ έτρεχε στα επείγοντα για να της παρέχουν τις πρώτες βοήθειες, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ήταν καθοριστική στο να πει το ναι σε μια δέσμευση. Αν κ δεν το έβλεπε έτσι. Αλλά σαν να ξερίζωσε  τα παντζούρια κ ξεχύθηκε το φως μέσα της.

Η ζωή της Μαρίας συνεχίζεται βγάζοντας selfies , πίνοντας μπύρα κ διηγώντας την ιστορία της ζωής της στην βοηθό της. 

Εδώ στην παραλία.

Δίπλα μου.