Μικρά κ μεγάλα
Φωτεινά κ με ημίφως
Κ ένα με απόλυτο σκοτάδι
Στο διάδρομο με τις πολλές πόρτες, η πρώτη οδηγεί στην καθημερινή εργασία, που
ανάλογα με τη θέση του ήλιου, η θερμότητα παλαντζάρει από τις αρνητικές στον απόλυτο καύσωνα της δημιουργικότητας.
Αμέσως μετά ο
χώρος που όλες οι υπέροχες στιγμές από
το παρελθόν είναι τοποθετημένες
προσεκτικά πάνω σε γυαλιστερά ράφια στο
ύψος του ματιού.
Κάπου στη μέση το δωμάτιο ντουλάπα, με ρούχα που φορέθηκαν
για να εντυπωσιάσουν άλλους, άλλα γιατί αισθανθήκαμε όμορφα μέσα σε αυτά κ
πολλά για να καλύψουν συναισθήματα και
κενά.
Η κρεβατοκάμαρα με σεντόνια φρεσκοσιδερωμένα και πολλά
μαξιλάρια στο προσκέφαλο ή χυμένα στο
πάτωμα μαζί με εσώρουχα κ ενδοιασμούς.
Στο τέλος του διαδρόμου,
η αποθήκη με τη λογική υγρασία κ δεδομένη έλλειψη φωτός κ στοιβαγμένες
όλες τις δυσκολίες, όλα τα ανεπιθύμητα βιώματα που ως παρηγοριά θεωρούμε πως μας έκαναν πιο δυνατούς αλλά τελικά τα φέρουμε πάνω μας
σαν τα σημάδια μια ουλής που έκλεισε.
Κ μπαίνουμε στο σαλόνι, με θέα τη θάλασσα, όπου
λατρεμένα άτομα σε στάσεις σώματος που μαρτυρούν οικειότητα,
χαλάρωση, απόλαυση της ζωής,
τρώνε pop corn-πίτσες, πίνουν coca cola, γελάνε συνεχώς , πειράζονται κ κοιτάζουν την απλότητα της ευτυχίας στα μάτια.
Κάπου εκεί, σε περίοπτη
θέση, η κουζίνα. Μια μάνα να τοποθετεί σε πιάτα το παστίτσιο, ανίψια να
προσδοκούν μεγαλύτερες μερίδες, αδέρφια να σου γεμίζουν το ποτήρι με αμέριμνες στιγμές, με λιγοστά λεπτά που είσαι ο εαυτός σου χωρίς
νόρμες.
Κ τέλος το δωμάτιο
που όλοι έχουμε κλειδαμπαρωμένα μυστικά
που ούτε σε μας δε μαρτυρούμε, θέλω που τα νίκησαν τα πρέπει κ ατελείωτους
συμβιβασμούς.
Πάντα υπάρχει μια αυλή ή ένα panic room (όπως το βιώνει ο
καθένας). Με ένα κιόσκι, ακουστικά κ ένα πληκτρολόγιο που προσπαθεί να μεταφέρει τις σκέψεις στις οθόνες των
άλλων.
