Η βιονική γυναίκα έβαλε το κραγιόν της κ το φαγητό στο φούρνο

Σε θαυμάζω γιατί:

• Αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή σου δόθηκε απλόχερα όταν ήρθε στον κόσμο σου
•  Γιατί δεν είπες ποτέ "γιατί σε μένα" αλλά "ευτυχώς σε μένα που είμαι δυνατή"
•  Γιατί δε θεώρησες ποτέ ότι ήσουν ταγμένη σε κάποιο σκοπό αλλά η αποδέκτρια ενός ιδιαίτερου θαύματος
•  Δεν έχασες  ποτέ το χαμόγελό σου μπροστά του
• Δεν άφησες τη θλίψη κ τον πόνο να σε λυγίσει παραπάνω από τα 2 λεπτά
• Την κούραση να σε οδηγήσει στην εγκατάλειψη
•  Έμαθες να δίνεσαι χωρίς να προσδοκάς απολαβές
•  Έγινες εύκολα τα μάτια του, τα πόδια του, η φωνή του, η πεποίθησή του «είμαι ξεχωριστός όχι διαφορετικός»
•  Μπορείς  να με κάνεις να γαληνεύει η ψυχή μου κ να παίρνω κουράγιο (ενώ έπρεπε να σου δίνω κ ας δεν το χρειάζεσαι)
• Με έκανες  να πιστεύω ότι υπάρχουν υπερήρωες με απλά καθημερινά ονόματα

Αφιερωμένο σ’ όλες  τις μάνες ατόμων με ειδικές ικανότητες κ ιδιαίτερα σε σένα που θα περπατήσεις μαζί τους στην οδό του θαύματος

Δεν έπαψα να φαντάζομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν τη ζούσαμε μαζί....

Είχε ήδη πληκτρολογήσει το κινητό της ως τηλέφωνο επικοινωνίας κ ήταν έτοιμη να ταΐσει (θυμήθηκε αμέσως τον γιό της) το μηχάνημα αυτόματων πληρωμών, όταν ξαφνικά δυο τεράστιες πλάτες της έκρυψαν το φως του ήλιου που έμπαινε από την τζαμαρία της τράπεζας  κ ποτέ στη ζωή της.

Ήταν εκείνος. Στέκονταν πίσω της, περιμένοντας στην ουρά. Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια.

Δε χρειάστηκε καν να δει το πρόσωπο του για να το επιβεβαιώσει.

 Ήταν η ανάσα του που τον πρόδωσε. Η βαριά ανάσα που πολλές φορές ξενυχτούσε να την απολαύσει όταν κοιμόταν δίπλα της.

Ήταν το άρωμα του. Που το μύριζε κάθε φορά που ξάπλωνε πάνω της κ έμπαινε τρυφερά μέσα της. Αυτό το κλασικό αντρικό βαρύ άρωμα που απαγόρευσε τον άντρα της να το αγοράσει ξανά.

Κ ήταν η φωνή του που ακούστηκε: «Έρχομαι σε λίγο». Αυτή η φωνή που την έφερνε σε οργασμό κάθε φορά που της έλεγε "σ΄αγαπώ" και την οδήγησε στην απόλυτη δυστυχία όταν την προέτρεψε: «φύγε τώρα, ΤΩΡΑ, αμέσως, ΦΥΓΕ». Κ έφυγε. Κ δεν του μίλησε ξανά. Έτσι από εγωισμό.

Όπως κ αυτή τη στιγμή. Που έφυγε χωρίς καν να τον κοιτάξει, σιωπώντας. Έφυγε γυρνώντας στην τόσο χωρίς νόημα ζωή της.

Την αντιλήφθηκε όταν πληκτρολογούσε το κινητό της ως τηλέφωνο επικοινωνίας. Κ ξαφνικά χάθηκε το φως του ήλιου που έμπαινε από την τζαμαρία της τράπεζας  κ ποτέ στη ζωή του.

 Ήταν εκείνη. Στέκονταν μπροστά του, περιμένοντας στην ουρά. Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια.

Δε χρειάστηκε καν να δει το πρόσωπο της για να το επιβεβαιώσει.

Ήταν ο λαιμός της που την πρόδωσε. Αυτό ο ψηλός λαιμός που τον φιλούσε και τον φυσούσε ελαφρά κάθε φορά που ήθελε να της ξυπνήσει την ερωτική επιθυμία. Κάτι που δεν έκανε ποτέ στη γυναίκα του. Η γυναίκα του που ήταν τώρα στο τηλέφωνο κ τον αναζητούσε.

Ήταν τα πλούσια καστανά μαλλιά της που του μαστίγωναν ηδονικά το κορμί κάθε φορά που ξάπλωνε πάνω του κ έμπαινε τρυφερά μέσα της.

K οι γάμπες της. Που χάιδευε  κάθε φορά που της αφαιρούσε το καλσόν. Αυτές οι μακριές λεπτές γάμπες που τον οδηγούσαν σε εκσπερμάτιση όταν τις σταύρωνε στο πλάι. Που τις είδε να φεύγουν, μετά από δική του λανθασμένη προτροπή, παίρνοντας μαζί τους την γυναίκα που τον έκανε καλύτερο άνθρωπο κ εραστή. Κ δεν της μίλησε ξανά. Έτσι από εγωισμό.

Όπως αυτή τη στιγμή. Που την άφησε να φύγει χωρίς να την κοιτάξει, σιωπώντας. Παραμένοντας στην τόσο  χωρίς νόημα ζωή του.

Τυχαία ένα αυτοκίνητο περνούσε έξω από την τράπεζα. Με τα παράθυρα ανοιχτά κ το αγαπημένο τους τραγούδι να ακούγετε στη διαπασών. Ένα τραγούδι που εσκεμμένα δεν το άκουσαν ξανά μετά το χωρισμό.

«Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα».

Λίγες μέρες μετά ήρθε μήνυμα σε κάποιο κινητό:

«Επειδή οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο κ επειδή ποτέ δεν έπαψα να φαντάζομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν τη ζούσαμε μαζί, θέλω να σε δω».

Την επομένη  ένα ζευγάρι έκανε έρωτα μετά από πολλά χρόνια χωρίς να νοιάζεται για το αύριο.

Όχι φτωχιά και τίμια, αλλά πλούσια και άτιμη.

Λίγο τα λόγια του Παπαμιχαήλ: «είναι σκληρή η φτώχεια Ρένα, δεν την γνώρισες γι’ αυτό την αντιμετωπίζεις έτσι», πολύ το ΕΝΦΙΑ, το Φ.Π.Α. και τα τέλη κυκλοφορίας, με οδήγησαν στην απόφαση ζωής: «όχι φτωχιά και τίμια, αλλά πλούσια και άτιμη».

Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω τις άπορες όπως ο πολιτικός την ειλικρίνεια και επιζητώ τις old ή new money, σαν την Τζούλια τους δυο μαύρους.

Επιπρόσθετα, το χρώμα του χρήματος εγκαθιστά, δωρεάν,  ένα πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνας  στους οφθαλμούς μου.

Τα πόδια της  γόνου βαθύπλουτης οικογενείας,  από Σαραντάπορο μετατρέπονται σε χιλιόμετρο εθνικής.

Η κυτταρίτιδα της  εξαφανίζεται και οι ρυτίδες λειαίνουν.

Τα οπίσθια της ενώ παλιότερα αποτελούσαν το video clip του «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα» τώρα είναι η οπτικοακουστική μεταφορά της βραζιλιάνικης σάμπας.

Το στήθος ντύνεται με κόκκινο μαγιό και κρατώντας ένα σωσίβιο τρέχει στις παραλίες  της  Καλιφόρνιας.

Είχα αναφέρει παλιότερα ότι μια γυναίκα χάνει αυτομάτως δέκα κιλά, όταν βγαίνει από αυτοκίνητο υψηλών κυβικών και μια γνωστή μου αγόρασε Ferrari. Τέλος οι μακροχρόνιες και πολυέξοδες δίαιτες.

Το πρόβλημα είναι, προσπαθώντας να ακολουθήσω τα θέλω μου, κάνω τόσο sex όσο ο ευνούχος του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπή.

Η ειλικρίνεια μου, δεν ανταμείβεται.

Προφανώς όλες οι πλουσίες έχουν πάρει τη δική τους απόφαση:

«καλύτερα Αυνάν παρά με τον konanan”.

Αυτός δεν έχει τατουάζ. Αυτός εργάζεται.

Ένας άνεργος:

1. Επισκέπτεται την εκκλησία πιο συχνά πλέον. Ανάβει κεριά και λιώνει από προσμονή.
2. Είναι λιγότερο σνομπ. Επαγγέλματα που παλιότερα τα χλεύαζε τα βλέπει πλέον ως επαγγελματική ευκαιρία.
3. Είναι πιο κοινωνικός και ευγενικός με όλους. Στο πρόσωπο του καθενός βλέπει το μελλοντικό του εργοδότη ή συνάδελφο.
4. Δεν πίνει πλέον εσπρέσσο αλλά φραπέ (έχει την ίδια τιμή και διαρκεί περισσότερο).
5. Η επίσκεψή του στο super market, φούρνο και η πληρωμή λογαριασμών από τη λίστα «μη ξεχάσω» μετακινούνται στο «τι έχω να κάνω αύριο».
6. Η αισιοδοξία του χτυπάει limit up το ΣΚ αλλά μέχρι την Τρίτη επιστρέφει στη μελαγχολία μιας που το τηλέφωνο δε χτύπησε όπως ήλπιζε.
7. Απαντάει σε όλες τις κλήσεις. Οι άγνωστοι αριθμοί ακόμα κ αυτοί με απόκρυψη είναι προτάσεις για δουλειά. Μέχρι να απαντήσει και να προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα.
8. Βάζει στην άκρη τα ακριβά επώνυμα ρούχα με τις τεράστιες στάμπες. Παλιότερα καμάρωνε μέσα σε αυτά, πλέον πρέπει να δείχνει σεμνός κ ταπεινός.
9. Παλιότερα ήθελε να προκαλεί με τα λεγόμενα του τώρα είναι μετρημένος.
10. Σιωπά και δεν παίρνει θέση σε αντιπαραθέσεις. «Πήγαινε βρες δουλειά και μετά μίλα».
11. Κουρεύεται πιο συχνά για να αλλάξει την διάθεση του.
12. Δε ξυρίζεται καθημερινά.
13. Δε χρησιμοποιεί εκφράσεις του τύπου: είμαι πτώμα, μου βγήκε η κούραση της ημέρας, έτρεχα όλη μέρα.
14. Γράφεται σε γυμναστήριο.
15. Μπαίνει στον ΟΑΕΔ κοιτώντας αριστερά και δεξιά. Όπως όταν πήγαινε μικρός στα πορνεία.
16. Καπνίζει κρεμάμενος στα κάγκελα του μπαλκονιού.
17. Μαστορεύει, βάφει ή προσπαθεί τουλάχιστον. Ξαφνικά τα χέρια του «πιάνουν».
18. Ντρέπεται να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά/ανίψια του
19. Γυμνάζεται  εντατικά τη μια μέρα και την άλλη δεν σηκώνεται από το κρεβάτι.
20. Αισθάνεται ενοχές λες κ είναι ο μόνος υπαίτιος.

Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά....
 Από προσωπικό βίωμα.

C V

Είμαι ευχάριστος. Αποτελώ τη λήθη για τα προβλήματα. Έστω κ για λίγο. Είμαι ένας ξέγνοιαστος καφές, ένα απολαυστικό δείπνο, ένα sex 6 λεπτών. Μέχρι εκεί.

Ο διασκεδαστής. Με αμοιβή το χαμόγελο των άλλων.

Αυτός που δεν έχει έννοιες κ προβληματισμούς. Αυτός που λατρεύει  να μπαίνει στο πετσί του σνομπ για να προκαλέσει και κυρίως να  απολαύσουν οι άλλοι μια φαρσοκωμωδία με κεντρικό ήρωα τον ίδιο.

Δεν θέλω να προβληματίζω. «Δεν μπορώ να μιλάω σοβαρά πάνω από 1' λεπτό» είναι η αγαπημένη μου ατάκα. Ίσως δεν έχω την ικανότητα να αναπτύξω μια σοβαρή συζήτηση για 1 λεπτό και δέκα δευτερόλεπτα. 

Γουστάρω αυτό το είναι μου. Περνάω καλά και εγώ έτσι.

Όταν υπάρχει ήλιος στην ζωή μου, ανάβω όλα τα φώτα. Όταν δουλεύω, ψάχνω να απασχολούμαι συνεχώς. Όταν κάνω βάρη, τρέχω και στο γήπεδο. Όταν με έχουν ανάγκη είμαι εκεί.

Όταν όμως ρίξει μια στάλα βροχής μουσκεύω από δυστυχία. Όλα γίνονται μαύρα κ πιστεύω ότι έτσι θα παραμείνουν. Για πάντα. Γίνομαι οκνηρός. Κ γίνομαι αντικοινωνικός.  Γίνομαι ένα τίποτα κάνοντας τίποτα. Βάζω αλυσίδες και βαρίδια κ βουτάω στην θλίψη. Κ με μισώ. Κ με απεχθάνομαι. Κ το απολαμβάνω.

Κ απομονώνομαι από τα άτομα που θα ήθελα να με θαυμάζουν. Πάντα πίστευα ότι μια γυναίκα πρέπει να θαυμάζει τον άντρα για την δουλεία του κ της ικανότητες του κ ένα άντρας για τα οπίσθια της κ το στυλ της (ο τρόπος που σταυρώνει τα πόδια της κ κρατάει το τσιγάρο, ίσως). Κ από την στιγμή που το οικοδόμημα δουλειά-ικανότητα καταρρέει καταρρέω κ εγώ μπροστά στα μάτια της. Κ γίνομαι αποκρουστικός, ταλαίπωρος, μίζερος χωρίς ζωή για ζωή.

Κ το δυσκολότερο από όλα η επαφή με τη μάνα. Να μην μπορείς να είσαι δυστυχισμένος μπροστά της για να μην κολλήσει από την δυστυχία σου. Να προσπαθείς να είσαι ευχάριστος, να προσποιείσαι τον Βέγγο ενώ μέσα σου κατοικοεδρεύει μια αρσενική Βούρτση. Να το παίζεις αισιόδοξος  κ το μισάωρο της επίσκεψης να είναι αβάσταχτο.  Κ μάλιστα να αποδεικνύεσαι κ κακός ηθοποιός. Ή απλά το ένστικτό της μάνας δεν μπορεί να το ξεγελάσει ούτε ο Νίκολσον.

Πλέον όμως σκέφτομαι ότι ο Θεός μου δίνει ότι θέλω.

Όταν μπορώ να τα διαχειριστώ…..

Κ χαμογελάω ξανά. 

π

Αν έκανα ποτέ τατουάζ θα ήταν ένα γράμμα.
Λίγο πιο πάνω από το μπράτσο.
Εκεί ακριβώς που μου έκαναν το εμβόλιο της βατσίνας.

Ένα Α. Για όλα τα “Από αύριο" που έχω πει κ με άφησαν στάσιμο σήμερα.
Ένα Β. Για όλους του “Βαθμούς" που κυνηγούσα. Ένα άριστα στον έλεγχο, στο sex, στη συμπεριφορά ως σύζυγος, εραστής, γιος, γαμπρός, φίλος, συνεργάτης.
Ένα Γ. Για όλα τα “Γιατί σε μένα”. Λες κ ήμουν το αλεξικέραυνο για όλες τις ατυχίες, αρρώστιες. Μέχρι που ήρθε ο καρκίνος στη ζωή μου κ δεν είπα “γιατί” αλλά  “πως θα αγωνιστώ”.
Ένα Δ. Γι' αυτόν το “Διάολο” που με έσπρωχνε στο λογικό διαχειρισμό αντί στην απόλαυση του απωθημένου.
Ένα Ε. Για όλα τα “Έτσι ακριβώς” που δεν τα εννοούσα άλλα υποδήλωναν την επιθυμία αποδοχής από το περιβάλλον.
Ένα Ζ. Για όλα τις χαραγμένες πληγές από τα σπαθιά των διάφορων Ζορό που δεν τους εμπόδισα να με τραυματίσουν κ δεν τους αντιμετώπισα ποτέ.
Ένα Η. Για όλα τα "Ήμουν τελικά ο έρωτας της ζωής σου ή μια πέτρα για να προχωρήσεις στην επόμενη αγάπη σου”.
Ένα Θ. Ένα τεράστιος “Θυμός” για σένα που με χλεύασες χωρίς να σου έχω κάνει τίποτα.
Ένα Ι. Για τον “Ιδρώτα” στο μετωπό μου κάθε φορά που περίμενα ένα αποτέλεσμα.
Ένα Κ. Για το “Και αν” που με παρεμπόδισε από την εκπλήρωση των ονείρων μου.
Ένα Λ. Για τα “Λάθη” μου που αγαπώ κ δεν ήσουν εσύ.
Ένα Μ. Για όλη τη "Μοναξιά" που έγινε δεύτερη φύση μου.
Ένα Ν. Για το “Να ήξερες πόσο σου στάθηκα”.
Ένα Ξ. Που πάντα “Ξύνω τις πληγές μου” κ δεν με αφήνει να προχωρήσω μπροστά.
Ένα Ο. Για “Όλα όσα θα κάνω για εσάς”.
Ένα Ρ. Για όλες τις “Ρηχές θάλασσες που επέλεξα” αντί τα βάθη των ωκεανών.
Ένα Σ. Για τις “Σιωπιές" μου που ουρλιάζουν.
Ένα Τ. Για “Τσιγάρα” που άναψα για να καταπνίξω το άγχος μου.
Ένα Υ. Για τα “Υπομένω" αντί να δρω.
Ένα Φ. Για τη “Φυγή” αγαπημένων προσώπων που θα έρθει.
Ένα Χ. Για όλα τα “Χρήματα” που ξόδεψα για να βρω την ευτυχία.
Ένα Ψ. Για όλα τα “Ψέματα" που λέω στον εαυτό μου.
Ένα Ω. Για τα “Ωχ" των πόνων που θα βιώσω.
Ξέχασα εσκεμμένα ένα Π. Για τον “Πατέρα” που δεν γνώρισα κ  εσκεμμένα κάνω πως δε μου λείπει.

Δεν........αρκεί......

Δεν με ενδιαφέρει τι χρώμα μάτια έχεις

Αρκεί απλά όλα τα βλέμματα σου να είναι για μένα

Δεν με ενδιαφέρει αν αύξησες τα κιλά σου

Αρκεί να μ' αγκαλιάζεις με την ίδια θέρμη 

Δεν με ενδιαφέρουν οι ρυτίδες σου

Αρκεί να μην αποτυπωθούν στο πάθος σου για μένα

Δεν με ενδιαφέρει τι ρούχα φοράς

Αρκεί να θέλεις να απαλλαχτείς από αυτά όταν είμαστε στον ίδιο χώρο

Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος

Αρκεί να μου λες σ’ αγαπώ

Δεν με ενδιαφέρει αν περνάει ο χρόνος

Αρκεί να είμαι μαζί σου

Δεν με ενδιαφέρει αν δεν έχω να πληρώσω

Αρκεί να επενδύεις όλα τα συναισθήματα σου σε μένα

Δεν με ενδιαφέρει αν βρέχει

Αρκεί να μη με κάνεις να δακρύζω από μοναξιά

Αυτά σου έγραφα πριν φύγεις για πάντα

Κ έφυγες

Δεν με ενδιαφέρει αν θέλεις παράλληλες εμπειρίες με άλλους. Μόνο να γυρίσεις

Aν κ δεν μου αρκεί.

επηρεασμένος από την  “Πρόσκληση “ της Oriah Mountain Dreamer

Τέρμα οι τρικυμίες

Είναι ξανθιά, κορμάρα, με χρωματιστούς φακούς επαφής. 30 ετών.

Ήρθε για να χτενίσει μια νύφη στο νησί με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Έχει να κάνει αμέριμνες διακοπές εδώ κ πέντε χρόνια. Τότε που ήταν απλά ζευγάρι με τον άντρα της, πριν γίνει ανυπόφορος κ ζηλιάρης.  Πριν αρχίσει να γίνεται βίαιος.

Στην αρχή η ζήλια του την κολάκευε. Το «ποιος είναι αυτός» κ το «μη φοράς μίνι φούστα» τις εκλάμβανε ως εκφράσεις  αγάπης κ διεκδίκησης.  Η κτητικότητά του ήταν ερεθιστική.

Ακόμα κ τις δυο φορές που τη χαστούκισε τις βάπτισε «άνδρας μέσα στους τόσους φλώρους».  Ήταν κ μικρή. Δεν ήξερε να κρίνει.

Στο πέρασμα των χρόνων κ ειδικότερα στον έγγαμο βίο,  όταν τα κρούσματα ζήλιας πήραν το σχήμα της μελανιάς στο κορμί κ στο πρόσωπό της, άρχισε να κρίνει. Τον εαυτό της. Λίγο η ενοχή που της καλλιεργούσε λίγο η συγνώμη του πνιγμένη στο δάκρυ, πολύ η ελπίδα ότι θα αλλάξει αν έρθει ένα παιδί, την έκαναν υπομονετική.

Το παιδί που ήρθε στη ζωή τους δεν έφερε κ την αλλαγή στο χαρακτήρα του Κώστα. Αντιθέτως έφερε μεγαλύτερες σε έκταση μελανιές.

Συνειδητοποίησε ότι το μελάνωμα στο κορμί ήταν πρόσκαιρο αλλά της ψυχής της τατουάζ. Κ δεν μπορούσε να το καλύψει με τα σύνεργα που κάλυπτε τις πανάδες κ τα σπυράκια των πελατισσών της.

Όλα αυτά σε μια απίστευτη σιωπή. Χωρίς την έκφραση ενός παράπονου, έστω στην αδερφή της.

Ήταν το απόλυτο ευτυχισμένο ζευγάρι έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους. Πόσο ήθελε να τους γκρεμίσει για να δουν όλοι  τις υπερπροσπάθειές της, τον πραγματικό αγώνα επιβίωσης.

Η υπομονή της εξαντλείται. Το αρρωστημένο περιβάλλον δεν είναι κατάλληλο για να μεγαλώσει η μικρή της πριγκίπισσα. Σαν άλλη Βιτάλη ένα χειμωνιάτικο πρωί έφυγε από το σπίτι πιο λογική από ποτέ.

Ο Κώστας μπαίνει σε άδειο σπίτι. Από έπιπλα κ από τους δυο μεγάλους του έρωτες.                          

Τόσες συγνώμες του, μα καμία αποδεχτή. Τόσες απειλές όλες σαν σφαίρες σε αλεξίσφαιρο τζάμι. Έπαψε να φοβάται, αποφάσισε να ζήσει όπως τους αξίζει. Είχε κίνητρο. Ένα ηλιόλουστο αύριο για την κόρη της.

Η Μαρία ανοίγει ένα κομμωτήριο σε προάστιο των Αθηνών.

 Τα χρέη κ ο αθέμιτος ανταγωνισμός δεν στέκονται εμπόδιο στο ταλέντο της στο ψαλίδι. Ο φθόνος των άλλων γυναικών επειδή απλά είναι χωρισμένη κ φοράει λευκό παντελόνι small νούμερο, οι γλοιώδεις ματιές κ συμπεριφορές αντρών την οπλίζουν με μια τεράστια σιδερένια ασπίδα. Πίσω της, προστατευμένη από τα γεμάτα δηλητήριο βέλη κ με δυο τεράστιες ωτοασπίδες, εργάζεται. 

Οι δουλειές μεγαλώνουν. Γίνεται περιζήτητη. Καταξιώνεται με τη μεταφορά του κομμωτηρίου στο Κολωνάκι. Καλή κοινωνία με μεγάλα πορτοφόλια έτοιμα να προσφέρουν το καλύτερο αύριο για τη μικρή Χαρά, τη γαλήνια θάλασσα στο βλέμμα της. Τέρμα οι τρικυμίες.

Δεν προχώρησε όμως μόνο επαγγελματικά αλλά κ προσωπικά.

Ο Απόστολος μαζί με το πρωινό εσπρέσσο φέρνει κ τον έρωτα στην ζωή της.

Όταν ένας άντρας λατρεύει το παιδί μια χωρισμένης γυναίκας αυτομάτως λατρεύεται από την ίδια.

Κ ο Απόστολος το έκανε. Λάτρεψε κ τις δύο. Η στιγμή που σήκωσε τη Χαρά στα χέρια του κ έτρεχε στα επείγοντα για να της παρέχουν τις πρώτες βοήθειες, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ήταν καθοριστική στο να πει το ναι σε μια δέσμευση. Αν κ δεν το έβλεπε έτσι. Αλλά σαν να ξερίζωσε  τα παντζούρια κ ξεχύθηκε το φως μέσα της.

Η ζωή της Μαρίας συνεχίζεται βγάζοντας selfies , πίνοντας μπύρα κ διηγώντας την ιστορία της ζωής της στην βοηθό της. 

Εδώ στην παραλία.

Δίπλα μου.