Ήρθε ο καιρός...

Ήρθε ο καιρός:
Να σέβεσαι ενώ δε σε σέβονται
Να σταματήσεις να υποτιμάς ενώ στο βάθος εκτιμάς
Να μην κάνεις αυτά που σου κάνουν
Να λαμβάνεις τη σιωπή των άλλων ως ήττα τους  (γιατί μερικές φορές  λέει πολύ περισσότερα)
Να σχολιάζεις, κουτσομπολεύεις για το fun της στιγμής
Να πάψεις να  περιμένεις να λειτουργούν οι άλλοι όπως εσύ (μπορεί τελικά να λειτουργούν καλύτερα)
Να δρας  με βάση  την πρόθεση του άλλου κ όχι με το αποτέλεσμα της  πράξης
Να λες μια καλή κουβέντα γιατί το έχεις  εσύ αλλά κ οι άλλοι ανάγκη
Να αγαπάς για να αγαπηθείς
Να αντιληφθείς  πως ό,τι δίνεις παίρνεις
Να κερδίζεις μέσα από την επαφή κ όχι από την συναλλαγή
Να χαίρεσαι με την εξέλιξη των άλλων γιατί αυτοί θα σε τραβήξουν μπροστά
Να συγχωρείς γιατί κάποτε θα το ήθελες κ εσύ
Να πάψεις να προσπαθείς να γίνεις αρεστός σε όλους
Να λες αυτό που σ’ ενοχλεί
Να αφήσεις το παρελθόν  πίσω σου για να επουλωθούν οι πληγές επιτέλους
Να γνωρίζεις πως τελικά αυτό που θέλεις πολύ θα έρθει μόνο  όταν είσαι έτοιμος  να το διαχειριστείς
Να πιστεύεις πως δε συνέβη το καλό γιατί έρχεται το καλύτερο
Να προσπαθήσεις να αγγίξεις την καρδιά των άλλων κ όχι το μυαλό τους
Ήρθε ο καιρός να γίνεις καλύτερος άνθρωπος  Αναστάση,
ποτέ δεν είναι αργά……

Μεγάλωσα

Ήμουν μικρός όταν περιφερόμουν σαν ο επιστήμονας που θα σώσει τον κόσμο

Ήμουν μικρός όταν φορούσα ρούχα που το brand μπορούσε να το εντοπίσει ο Ε.Τ. ο εξωγήινος από τον πλανήτη του

Ήμουν μικρός όταν έβλεπα από τον δεύτερο εξώστη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Τσέχωφ κ ήθελα στο τρίτο κουδούνι να βγει ο Σεφερλής

Ήμουν μικρός όταν άκουγα Μάλαμα ενώ παρακαλούσα να του γράψει μουσική ο Καρβέλας

Ήμουν μικρός όταν προσπαθούσα να μιλάω με πιο χοντρή φωνή για να με περνούν για αντράκλαρα

Ήμουν μικρός όταν ήθελα να με συμπαθούν όλοι προσαρμόζοντας τις απόψεις μου στα θέλω τους

Είμαι τώρα που ζω για το σήμερα- άντε βαριά αύριο- κ αντιλήφθηκα την αξία του να είσαι ο εαυτός σου

Με εκτιμώ κ με αγαπώ

Κ πλέον με αγαπάτε κ εκτιμάτε κ εσείς

Τότε που δεν βγαίναμε selfie...

Κυριακή πρωί, με ένα backpack κ περισσή χαρά, παίρναμε το αστικό για το Κτελ Χαλκιδικής.

Αν υπήρχαν χρήματα, επιλέγαμε περιοχές όπως Καλλιθέα ή Χανιώτη, αλλιώς παραλίες της Καλλικράτειας ή των Μουδανιών με φοιτητικό εισιτήριο συμβατό με τα άσχημα οικονομικά μας.

Στρώναμε τις πετσέτες (αυτές του μπάνιου) στην άμμο, μοιραζόμασταν ένα αντηλιακό δείγμα από το Max ή το Κλικ και ξεκινούσε η απόλυτη διασκέδαση. 

Για να καλμάρουμε τις ενοχές, είχαμε μαζί μας και το βιβλίο από το μάθημα που θα εξεταζόμασταν στις αρχές της εβδομάδας, το οποίο δεν έβγαινε ποτέ από το σάκο.

Το μεσημέρι ικανοποιούσαμε την πείνα μας με σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το σπίτι, ενώ τη δίψα μας με νερά που είχαν καταψυχθεί για ένα 24ώρο.

Με την άμμο και την αλμύρα στο σώμα και στα μαλλιά επιστρέφαμε στο σπίτι, κάναμε ένα ντουζ και απολαμβάναμε την κρέπα στις πεζούλες της Ναυαρίνου .

Εκεί αποφασίζαμε να δώσουμε το μάθημα το Σεπτέμβριο. 

Τότε που θα άρχιζαν οι βροχές.