Μέσα της δεκαετίας του ΄90 (κ νωρίτερα), αρχές Ιουλίου, Σάββατο βράδυ, κάπου κοντά στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.
Με τον ιδρώτα να κυλάει από την (χωρίς trimming-τότε) (α)μασχάλη, μια coca cola regular (τα light προϊόντα πήραν τη θέση που τους αξίζει, στα ράφια, πολύ αργότερα) να σβήνει τη δίψα κ να την επαναφέρει, με ένα αναλογικό (δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο έτσι κ αλλιώς) μαύρο ραδιοκασετόφωνο Philips να παίζει ελληνικά κ να με συντροφεύει, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να συγκεντρωθώ πάνω σε ένα βιβλίο (κάτι σε) λογιστικής, ώστε επιτέλους να πραγματοποιήσω το όνειρο της μάνας μου.
Φωνές ακούγονταν από το στενό-παρέες έτοιμες να απολαύσουν τη μπύρα τους στο Μύλο-εγώ να προσπαθώ να με πείσω πως θα αποσβέσω κάποτε αυτή τη χαμένη βραδιά κ ένα τραγούδι να με σηκώνει από τον καναπέ (η διαδρομή μελέτης ήταν η εξής: γραφείο, καναπές, πάτωμα, κρεβάτι).
Γύρισα (οι παλιότεροι αντιλαμβάνεστε τη συγκεκριμένη ενέργεια) το volume στο τέρμα και άρχισα να τραγουδάω
«…κ έγινε το Σαββατόβραδο ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά….»
Κ κάπως έτσι, μετά από λίγους μήνες, ένας πάπυρος που κόστισε λίγο λιγότερο από έναν πίνακα του Τσαρούχη, μπήκε σε κορνίζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου