1987

1987

Ήμουν πρώτη λυκείου.

Η μοναδική μας διέξοδος από το άγχος των διαγωνισμάτων κ της ακμής,  ήταν  τα ηλεκτρονικά  παιχνίδια καθώς κ τα εικονογραφημένα πορνοπεριοδικά.

Μετά το φροντιστήριο ή το σχολείο (όταν ήμασταν απογευματινοί) κατευθυνόμασταν στην πλατεία και κατεβαίναμε τις σκάλες που οδηγούσαν στην υπέρμετρη ηδονή.

Στο «Μπαράζ».

Βάζαμε στη σχισμή το εικοσάρικο (νόμισμα της εποχής) και το ταξίδι ξεκινούσε.

Πατώντας τα κατάλληλα πλήκτρα κ με τη βοήθεια του μοχλού φτάναμε στην κορύφωση: στο top 3 αυτών με το καλύτερο σκορ.

Εκεί γράφαμε το όνομα ή ψευδώνυμό  μας (Γκάλης 71) κ το επιδεικνύαμε στους υπόλοιπους.

Φυσικά για να αγγίξουμε αυτό  το σημείο-καταξίωσης  είχαμε κλέψει πολλά εικοσάρικα από το πορτοφόλι της μαμάς, που μερικές φορές μας περίμενε στην είσοδο του μαγαζιού, όταν χάναμε την αίσθηση του χρόνου.

 Η είσοδος απαγορεύονταν για «Κάτω των 18» αλλά μας άρεζε να ζούμε στα όρια της αγνής- παρανομίας.

Το πρόβλημα σε μένα ήταν πως μικροέδειχνα για την ηλικία μου (κάτι που τώρα είναι προσόν) το οποίο διογκώνονταν κ  από την συμπεριφορά μου.

 Ένας ήσυχος, ντροπαλός , χαμηλών τόνων, φλώρος.

Μια μέρα όμως, για έναν λόγο  που δεν έχω διευκρινίσει ακόμη, ξύπνησαν μέσα μου ο Καραϊσκάκης μαζί με τον Ζαμπέτα κ τον Θανάση  Παπαδόπουλο  από τον «Νόμο 4000».

Εκεί που περίμενα τη σειρά μου για να χαθώ στον κόσμο του “PackLand”  έρχεται ένας νεαρός (εργαζόμενος στο κατάστημα ηλεκτρονικών  παιχνιδιών) και μου λέει δείχνοντας τον υπεύθυνο: «Πήγαινε, θέλει να σου πει κάτι».

-Αν με θέλει, ας έρθει αυτός εδώ, απάντησα όλο (άγνωστη για μένα) μαγκιά.

Φυσικά κ ήρθε κ φυσικά εκδιώχθηκα από το ναό της εφηβικής απόλαυσης.

Μετά έγινα δεκαοχτώ, ξεκίνησε η φοιτητική ζωή, γνώρισα τον έρωτα κ αδιαφορούσα για τα πολύχρωμα φαντασματάκια.

Με τον υπεύθυνο είμαστε πλέον φίλοι, απολαμβάνουμε τον καφέ μας, αναπολώντας την εποχή που ένα εικοσάρικο μας έδινε τόση ευτυχία.